Na skraju

Znam ten tytuł i uważam go za bardzo przyjemny. Napisana istotnie męskim jezykiem, momentami bardzo zabawna. Spędziłam z tą książką kilka miłych wieczorów.

Nie wiem, jak Wy, ale ja naprawdę lubię dawać szansę polskim debiutom fantasy. Zwłaszcza takim, które mają w sobie nutę tajemnicy, las pełen magicznych istot i bohatera, który ewidentnie nosi w sobie więcej bólu niż zdrowy rozsądek. Na skraju Marcina Bienia ma to wszystko… tylko trochę w zwolnionym tempie.

Risten – najemnik, który pewnie z łatwością wygrałby konkurs na najbardziej posępnego typa roku – wyrusza z księciem w sekretną podróż, która kończy się gorzej, niż mogłaby się zacząć. Potem trafia do Gaju driad, czyli miejsca, które wygląda jak skrzyżowanie leśnego raju z baśniowym snem. I właśnie tam spotyka Ilyannę — driade, która jest trochę jak elfi free spirit z Pinteresta, a trochę jak ta postać, której najbardziej kibicujesz, bo wreszcie wprowadza do historii trochę ciepła.

Książka jest podzielona na trzy części i to się czuje — jakby czytało się trzy różne etapy życia Ristena. Problem w tym, że pierwsza część ciągnie się jak rozmowa na Teamsach o ósmej rano, druga jest zdecydowanie lepsza (driady to złoto, serio), a trzecia… zostawia więcej pytań niż odpowiedzi.

Co mi się podobało?
✨ Język. Bień pisze płynnie, z fajnym wyczuciem rytmu i klimatu. Dialogi mają charakter, niektóre teksty bohaterów aż chciałoby się zacytować na Insta z podpisem „mood”.
✨ Świat driad. Jest w nim coś świeżego – nie są tylko ozdobą lasu, ale mają swoją hierarchię, rytuały, zasady. To naprawdę działa.
✨ Klimat. Momentami przypomina mi dawne RPG-owe sesje fantasy – takie, gdzie jeszcze nikt się nie spieszy, bo liczy się droga, nie tempo.

A co zgrzyta?
🐢 Tempo. Miejscami akcja płynie tak wolno, że zdążyłam zaparzyć herbatę, obejrzeć dwa shortsy i niczego nie przegapiłam.
📖 Brak rozdziałów – to serio utrudnia czytanie. Czuję się jakbym biegła przez las bez ścieżki.
🌫️ Mało świata. Mam wrażenie, że autor stworzył coś większego w głowie, ale na kartach książki pokazuje nam tylko jego cień.

Podsumowując: Na skraju to taki debiut, który bardziej się „rozgrzewa”, niż rozpędza. Nie jest to epicka przygoda pełna bitew i magii, raczej powolna opowieść o przemianie, winie i próbie zrozumienia samego siebie. Czy wciąga? Nie zawsze. Czy ma potencjał? Ogromny.

Czy sięgnę po drugi tom? Tak. Bo choć momentami chciałam potrząsnąć Ristenem i krzyknąć „halo, zrób coś!”, to czuję, że autor dopiero rozkłada skrzydła. A ja lubię być tam, gdzie historia dopiero zaczyna się rozpędzać.

🖤 Ocena: 6,5/10
Dla fanów powolnych, nastrojowych fantasy z nutą refleksji i romantycznym podtekstem. Jeśli lubisz klimaty Dragon Age’a, ale w trybie „slow burn”, to może Ci się spodoba.